Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΝΗ

Είναι εύνοια θεία να γενιέται κανείς,έστω και ως ένας θάμνος στο χώμα σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.






;Άγιος Νίκων (Πολιάνα)


Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

"... Εν αρχή ην η αγάπη..." μελωδούσε γιομίζοντας/  το γυμνό σου δωμάτιο μια παράξενη άρπα/ καθώς σ' έπαιρνε ο ύπνος και το χέρι σου, κρύο,/σαν κλωνί λεμονιάς σε νεκρό, αναπαυόταν,/ πάνω στο στήθος σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.



 ¨Αγιος Νίκων(Πολιάνα)




Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Μα τα πλοία δεν σε πέρνανε/ γιατί είχες τον άνεμο και τη θάλασσα μέσα σου/ γιατ' είχες μιαν έρημο μέσα σου, δίχως/ πουλί και τραγούδι. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Νίκων (Πολιάνα),  Μεγάλη Πέτρα

Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Θα φύγω σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό λιθάρι,/ να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα,/ του κόσμου που βροντοχτυπούν οι χοντρές φλέβες του ήλιου./ Ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου να λιώσει όπως το χιόνι. Νικηφόρος Βρεττάκος

Άγιος Νίκων (Πολιάνα)



Στη κορυφή Άγιος Νίκων

Κρατούσα ένα ραβδί ψηλότερο απ' τη μοίρα μου/ κ'έβοσκα πέντε αρνιά. Πέντε άστρα.Πέντε νούφαρα./ Τη νύχτα ασπρίζανε στον κάμπο, το ένα δίπλα στ' άλλο./ Κ' έγραφαν, το ένα δίπλα στ' άλλο ακίνητα:/ "Αγάπη".  Νικηφόρος Βρεττάκος




Άγιος Νίκων (Πολιάνα)



Άγιος Νίκων (Πολιάνα)-Μεγάλη Πέτρα


Αυτό που μου ψιθυρίζεις πέτρα/ το ξέρω. Άλλωστε ακούω τόσες φωνές,/ που μου είναι δύσκολο. Δεν ξέρω τι ποίηση/ πρέπει να κάμω. Γιατί ακόμα πιό πέρα/ υπάρχουνε κι άλλοι χώροι για σκάψιμο / - χώροι, τοπία,παρθένες πλαγιές,/ κυψέλες με φως ανέπαφο,/ κόσμοι  Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Και ο σκίνος σου ακόμη,το σφεντάμι, ο πρίνος κ'η μυρτιά σου ευτύχισαν.



Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Ως κ'οι πέτρες σου ακόμη, έχουν μήτρες και λουλούδια σαλεύουν αέρινα πάνω τους



Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Κ'εξόν απ' τις δάφνες που σου χρειάζονταν πάντοτε, κ'εξόν τον αλίφασκο, το θυμάρι τη μέντα που θυμιάζουν απάνω σου, ανοίγουν τα σπλάχνα σου και γεννάνε και ποιητές.





Άγιος Νίκων (Πολιάνα) από την κορυφή Άγιος Νίκων.

Και συχνά οι θάλασσες σου μεταλλάζονται ξαφνικά, σε πεδιάδες από ηλιοτρόπια.




Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Και σαλεύουνε θύσανοι ουράνιων χρωμάτων πάνω από τα βουνά.



Άγιος Νίκων (Πολιάνα)

Και συχνά οι κορυδαλοί σου φτερουγίζοντας κατακόρυφα, δεν κατεβαίνουν`κάνοντας τρύπες φωλιάζουν στο φως.



Άγιος Νίκων (Πολιάνα),ο ναός της Μεταμόρφωσεως του Σωτήρος

Και είναι όλα ορατά ως το έσχατο βάθος τους`γιατί είναι εδώ που ο θεός εφανέρωσε όλα τα ουράνια του απόρρητα.




Άγιος Νίκων, (Πολιάνα)

Κ'είναι λόγος ο ήλιος σου` και οι συρμές των νερών και του αέρος το πνόϊσμα στις ελιές, είναι λόγος.



Άγιος Νίκων

Και των άστρων το κάθετο φως, φύσημα-φως, γαλουχεί τις ψυχές των νηπίων σου.




Πολιάνα, Άγιος Νίκων

Και τα άγρια λουλούδια σου κάνουνε διάλογο` κηρύτουν τα πεύκα σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.






Πλάτσα



                                                              Πλάτσα, Άγιος Ιωάννης


                                                                            Πλάτσα


                                                                            Πλάτσα


                                                                  Πλάτσα, Άγ. Ιωάννης


                                                                            Πλάτσα


                                                  Πλάτσα, Δημοτικό Ανοιχτό Θέατρο


                                                    Πλάτσα, Δημοτικό Ανοιχτό Θέατρο

                                                   
                                                       Πλάτσα, Δημοτικό Ανοιχτό Θέατρο



                                                      Πλάτσα, Δημοτικό Ανοιχτό Θέατρο


Πλάτσα

Ήμουνα πλούσιος και φτώχυνα για να γίνω/πλούσιος, σ'ενα κόσμο με πρόσωπο/καθαρό, σ'ένα κράτος από πάνω ως κάτω/κι από μέσα ως απόξω φωτισμένο και δίκαιο. Νικηφόρος Βρεττάκος.





Πλάτσα,Καμπινάρι

Από κάτω ως πάνω/κι απ' τη μία ως την άλλη άκρη του/ο κόσμος γιόμισε αντίλαλους. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Πλάτσα

Από όνειρο σε όνειρο κι από έργο σε έργο,/θα στηθεί το μεγάλο επινίκιο συμπόσιο. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Θαλάμαι (Κουτήφαρι)

Και μετά κατεβαίνοντας στη μεγάλη μας τράπεζα,/που θα ενώνει τις δύο ρίζες του ορίζοντα,/κ'ενώ ένα αγέρι, υφασμένο από θείες/ φωνές, θ'ανεβαίνει μεσούρανα, εσύ,/ τη δεσπόζουσα θέση θα λάβεις ανάμεσα/σε παιδιά με λουλούδια, και σεβάσμιους /παλιούς ασπρογένηδες μάρτυρες.  Νικηφόρος Βρεττάκος




Θαλάμαι (Κουτήφαρι)

Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου/ και διαφύλαξον την διαθήκην σου/ τη γραμμένη στις πέτρες μας/ τη γραμμένη στα μέτωπα/τη γραμμένη στα χέρια,/προπαντός στις καρδιές/ όπου μέσα τους έκλεισες/ το ουράνιο σου τύμπανο/ και τους πέντε σου σαλπιχτές... Νικηφόρος Βρεττάκος




Θαλάμαι (Κουτήφαρι)
Κι ανατέλλει ο ήλιος σου κάθε πρωί σαν ένα αλληλούϊα, που το ακούν τα λουλούδια κ'υφαίνουν με τις ουράνιες τους εφτάχρωμες μελωδίες τα φύλλα τους.
Νικηφόρος Βρεττάκος.




Θαλάμαι (Κουτήφαρι), πύργος Μαγεμενέα

Εξαρθρώνονται οι πέτρες` και το σίδερο καταλύεται` ερημώνονται/ οι κορφές απ' τα κάστρα που αφανίζονται, αλλά το χτισμένο φως, δεν ξεχτίζεται. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Θαλάμαι (Κουτήφαρι)

Σου θυμίζουμε/ μόνο, πως υπάρχουν και ωραία δασωμένα/ βουνά, με πηγές και Δρυάδες, με πουλιά/ καλλικέλαδα, με αυλούς και με σύριγγες. Νικηφόρος Βρεττάκος.






 Λαγκάδα




Λαγκάδα


Και κείνη την ώρα, θα υψωθείς όπως ένας / αετός πλατυφτέρουγος. Του φωτός το πλάτος θα καλύψει τον Κάυκασο.  Νικηφόρος Βρεττάκος.



Λαγκάδα



Λαγκάδα


Σου θυμίζουμε/ μόνο, πως υπάρχουν και ωραία δασωμένα/ βουνά, με πηγές και Δρυάδες, με πουλιά καλίκέλαδα, με αυλούς και με σύρριγγες. Νικηφόρος Βρεττάκος


Λαγκάδα



Λαγκάδα


Θαρρούσες πως έτρεχαν πάνω στη γης/ να σωθούνε τα δέντρα, καθώς τ' αλώνιζαν/ λυγώντας τα οι άνεμοι και πως από πάνω/ κυνηγώντας τα, έπεφταν όμοια με σπάθες/ χρυσές οι αστραπές κι αποκόφτουν τους κλώνους τους.   Νικηφόρος Βρεττάκος.




Λαγκάδα

Όλοι μου οι δάσκαλοι υπήρξαν φτωχοί,/κ'εκείνοι που άκουσα,κ'εκείνοι που διάβασα./Τώρα όμως εδώ με διδάσκουν τα δέντρα/ που είναι σοφά./Και δεν/θέλω άλλο: Παράτεινε μου/ το χρόνο όσο θα χρειαστεί/ να τελειώσω το σχολείο μου Κύριε. Νικηφόρος Βρεττάκος




Λαγκάδα. πύργος Καπιτσίνου

Κ'εφοβήθη ο φόβος και διαλύθη/ της νύκτας το αντίπαλο τίποτα. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Λαγκάδα

Και τότες εστράφη/ και μιλούσε στον ήλιο, τα δέντρα,/ στα πράγματα` να μη χάσει την επαφή/ με τον κόσμο που είπε πως είναι/ ωραίος. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Λαγκάδα

Ο πόνος που η γης εσήκωσε πάνω της/ έγινε αόρατο μέγα νεφέλωμα/ που κινιέται στο διάστημα και διαρκώς/ επεκτείνεται. Νικηφόρος Βρεττάκος




Λαγκάδα

Καταγίνεσαι αδιάκοπα, ονειρεύεσαι/ αδιάκοπα ένα αριστούργημα. Και θα ήταν/ αλήθεια,αν μπορούσες να φτιάξεις κάτι/ πιο τέλειο απ' το ίδιο το σώμα σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.


 Μηλιά: Κάτω Μηλιά-φαγριάνικα

 Μηλιά; Κάτω Μηλιά-φαγριάνικα-ξανθιάνικα



Μηλιά

Κάθε ανθρώπινο σώμα, (κι αυτό/ του σκαφτιά, του ψαρά, του τσοπάνου,/της πόρνης,) είναι η κιβωτός/ του σύμπαντος με τα μηνύματα. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Μηλιά: Κάτω Μηλιά-Φαγριάνικα

 Μηλιά (Φαγριάνικα)



Μηλιά

Και ηχογραφώ τη σιωπή,να μπορέσουν/ ν'ακούσουν την ουράνια γλώσσα/ αυτοί που ποτέ δεν την άκουσαν. Νικηφόρος Βρεττάκος.



 Μηλιά (Ξανθιάνικα)



Μηλιά


Αν καλέσω/ σε έλεος,θαρρώ πως τα δέντρα/ θα χτυπήσουν την πόρτα μου. Νικηφόρος Βρεττάκος.

¨Καστάνια



Καστάνια,Αγ. Πέτρος

Σ'αυτήν εδώ τη μοναξιά κοντεύουν/ να με γνωρίζουν τ'αστέρια, επειδή/ κ'εγώ περιστρέφομαι. Νικηφόρος Βρεττάκος.
 Καστάνια

Γιατί είχεν αποκόψει/ ο ήλιος τις σκιές των δέντρων κ' είχε γίνει/ η πέτρα φως, ο αγέρας φως, ο χρόνος φως.  Νικηφόρος Βρεττάκος




Καστάνια


 Καστ'ανια


Αφήστε αυτόν τον κόσμο να διαιωνίζεται/ ανακύκλώνοντας το αύριο μες στις πηγές του-όπως/τον καιρό που γεννήθηκα-ως ν'αναδύεται,/ κάθε πρωί,για πρώτη φορά,μες/ απ'τις ρόδινες γάζες της γέννας του. Νικηφόρος Βρεττάκος





Καστάνια



Καστάνια,πύργος Δουράκη

Ήμουν δέκα χρονών όταν χάραξα/ μ'ένα σουγιά σε μια πλάκα σου/ τ'όνομα μου, μόλις βγαίνει να το/ συλλαβίζει ο ήλιος. Ήταν τότε που ακόμα είχα "εγώ", μα που/ αργότερα το 'σβησα, καθώς,/ η βροχή απ' την πλάκα τ'όνομα μου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Καστάνια, καμπαναριό Αγ. Πέτρου.

Κοιτώντας, διερχόμενος, τούτο τον κόσμο,/ είπα πολλά. Με προκάλεσε ο ήλιος,/ η πράσινη αέναη γέννα της γης/ τα πράγματα οι ήχοι-το βάθος τους. Νικηφόορος Βρεττάκος




Σαϊδόνα


Μα περπατούσαμε σιγά στο δρόμο, γιατί εσύ,/ κρατούσες κάτι σαν γρανίτη ή βαρύ φως. γιατ' είχες/ εσύ τα χέρια σου γιομάτα. Τόσο που/ μόλις εσήκωνες το βάρος. μόλις που μπορούσες / να ορίζεις το βήμα σου./ Γιατ' είχες τα χέρια σου / φορτωμένα με πέτρες κομμένες απ' τπ/ λατομείο του ήλιου/ απ' αύριο θ' αρχίζω να κτίζω. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Σαϊδόνα




Σαϊδόνα

Βαθεια στη καρδιά μου σιγοψιχάλιζε  ένα φως σαν στριμμένο μετάξι. Νικηφόρος Βρεττάκος.

Σαϊδόνα



 Κ' η βροχή/ σαν ένα διάφανο έπεφτε φως, αραιή, απαλή,/ σαν καλωσύνη σε λουλούδια.  Νικηφόρος Βρεττάκος.





Σαϊδόνα





Σαϊδόνα


Κι' η πολιτεία ήταν όμορφη εκείνο το βράδυ./ Κι 'ολα είχαν όψη τρυφερη και ήρεμη. Νικηφλορος Βρεττάκος.





Σαϊδόνα

Δεν ήσουν το ένα καλό μου βουνό./ Σε έκαμα πρόσωπο, σε είδα λαό/ και σε είδα πλανήτη. Νικηφόρος  Βρεττάκος


 Αλτομιρά, Μονή Αγ. Γεωργίου Πεταλωτή

 Αλτομιρά






Αλτομιρά, Μονή Αγ. Γεωργίου Πεταλωτή

Δεν θα γνώριζα τις διαστάσεις μιας σταγόνας νερού χωρίς την αγάπη. Νικηφόρος Βρεττάκος.


 Αλτομιρά

 Αλτομιρά


Αλτομιρά

Το βράδυ, ήταν όνειρο. Γαλήνη και φως./ Τόσο πολύ που μ'ένα χαμόγελο/ (ήταν κι'αυτό σχεδόν από φως)/ έστρεψα κ'είπα στην πέτρα που ο ήλιος/ τη φώτιζε πλάι μου: Σ'αγαπώ. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Χαραυγή


Πύργος στο κάστρο των Καπετανάκηδων στο Πετροβούνι Αβίας παρά τον οικισμό Χαραυγή



Τραχήλα

Τα μάτια σου είναι γιομάτα παράκληση,/ τρυφερότητα και σιωπή. Μια σιωπή/ που είναι πλήρης από λόγια που γράφονται/ και δεν γράφονται στο χαρτί. Νικηφορος Βρεττάκος.




Τραχήλα

...στων ματιών σας το διάφανο αχανές/ ανακάλυψα τους δρόμους του σύμπαντος. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Τραχήλα

Συναναστράφηκα τα έμψυχα, τα άψυχα,όλα/ όσα φτάνει το χέρι,το βλέμμα,η αίσθηση/ που δεν έχει όργανο στο ανθρώπινο πρόσωπο. Νικηφόρος Βρεττάκος




Τραχήλα

Κάθε που αγκαλιάζω έναν/ άνθρωπο Κύριε,θαρρώ/ πως κρατιέμαι από το λαιμό σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Τραχήλα

Κ'ήτανε τα τραγούδια της ξενητιάς αέρινες γέφυρες που τις έριχναν έπειτα πάνω απ'τις θάλασσες ν'ακουμπήσουν στο αντίπερο: Στα λιακωτά, στα χαγιάτια, στα βουνά και στο πόνο εκείνων που τα περίμεναν. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Δημήτριος

Πλατυτέρα του χώρου σου/ των αιθέρων σου υψηλοτέρα,/ άγναντη πέτρα,/ άγναντο μήνυμα/ άγναντο φως/ άγναντη λύπη./ Μητέρα ολομόναχη/ και όρθια, η αιμάσσουσα/ θρόμβους φωτός. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιο; Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Σταυροφόροι στο όνομα των Αγίων σε λήστεψαν και σε σύλησαν. Πολυώνυμοι, αλλόθρησκοι και ομόθρησκοι, βάρβαροι παραβίασαν τις πύλες των βουνών και των μορφών σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Σε διαπέρασαν με δόρατα,με πελέκια σε ακρωτηριάσανε`κατάκαψαν τα δέντρα και ξέχτισαν τα χτίσματα σου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)-Γνόσπη

Έχω τρεις κόσμους.Μια θάλασσα, έναν/ ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου./Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα/ που φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω./ Ο ουρανός υποψιάζομαι.Για τον πράσινο κήπο μου μη με ρωτάτε. Νικηφόρος Βρεττάκος.





Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)- Πανταζί

Ήταν/ όμορφη η δύση, σα νάταν τα χείλη σου, που/ απαλότατα, διάφανα,σκίστηκαν άξαφνα σ'ένα χαμόγελο. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Μάυτό σου το γλυκό πρόσωπο θα ημερώσω/ τα πουλιά του βουνού και θα ρθούν πιό κοντά μου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Αγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Μια σταγόνα νερού, ένα φύλλο, μι' αχτίδα/που κρέμασε ο ήλιος στο ένα μου δάχτυλο,/τι να τα κάμω; Για τόσο μεγάλα/ πράγματα μόνοι μας δεν είμαστε άξιοι. Νικηφόρος Βρεττάκος



Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα)

Ξημερώνει η φωνή σου./ Ανάβει το φάρο στη θάλασσα, τον έσπερο πάνω στον ουρανό. Νικηφόρος Βρεττάκος.






Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα) - το λιμάνι

Όλος ο κόσμος είναι ένα νησί/ που έχει γύρω του θάλασσα. Όταν/ ξημερώνοντας κάθεσαι σ'ένα λιβάδι/ και κοιτάζεις, νομίζεις πως μέσα σου είναι/ που ανατέλλει ο ήλιος και πως/ αντίκρυ σου ο ορίζοντας είναι ο καθρέπτης του. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Άγιος Νικόλαος (Σελίνιτσα) και Στούπα από Πλάτσα - Καμπινάρι

Ο δρόμος τραβούσε μες από στάχυα/ και λόφους και πεύκα και ορίζοντες./Κ'η θάλασσα δίπλα μας-θαρρείς κ'είχε πρόσωπο./Και τα σπάρτα που χρύσιζαν πάνω στους βράχους/ κ'οι γραμμές του βουνού-θαρρείς κ'είχαν πρόσωπο. Νικηφόρος Βρεττάκος

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κι ακόμη θα σου δώσει πόλεις επτά που ευηνερούν/ την Καρδαμύλη, την Ενόπη, την καταπράσινη Ιρή,/την ιερή Φυρή, την άνθεια με τους πολούς λοιμώνες,/ ...... Όμηρος, μετάφρ. Δ. Ν. Μαρωνίτης


Παλ. Καρδαμύλη

Κ'ένας αητός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα./ Κ'ένας αητός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές/ ζητώντας να βρει μέσα τους ένα σπινθήρα. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Παλ. Καρδαμύλη

Ο κόσμος είναι, αδέρφια μου, αγάπη κι ομορφιά. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Παλ. Καρδαμύλη ο πύργος του Μούρτζινου (Τρουπάκη)

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος!/ Πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτέ σ'αυτή τη χώρα/ και πως ποτέ δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Παλ. Καρδαμύλη

Από ποιά ρίζα να κρατηθώ, σε ποιό διάστημα να περπατήσω/ σε ποιό κρεβάτι να κοιμηθώ, σε ποιό όρος να ξενυχτήσω! Νικηφόρος Βρεττάκος.




Καρδαμύλη

Με στεναγμούς κρατώντας τη βαριά καρδιά μου/ βρήκα το πατρικό μου σπίτι να κοιτάζει,/ μες απ' τις φυλλωσιές, τη δύση/με σπαραγμούς κρατώντας τη βαριά καρδιά μου... Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Και γράφω όλα τα γράμματα που υπάρχουν στο σύμπαν, είτε/ σε μουσική, είτε σε φως,είτε σ'επίγειους στεναγμούς,και γράφω/ το άπειρο. Νικηφόρος Βρεττάκος



Καρδαμύλη

Αν είχα χαθεί σε μια σου ρεματιά θάχα γεννηθεί για πάντα. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Κάμε να ξαναϊδώ/ πίσω απ΄τις αγερόχυτες κορφές σου ν'ανατέλλει/ σαν ήλιος πάλι το άρμα της παγκόσμιας αγάπης. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη - Καλαμίτσι

Κ'ενώ στη μια παλάμη μου πάνω αναπαύεται ένας/ μικρός Χριστός, με τ'άλλο μου χέρι κρατώ μι'αχτίδα/ και γράφω με αίμα και φωτιά πάνω στη Γη: "Αδελφοί μου! μια λέξη μόνο είναι η κορφή και η ποίηση και η γνώση..." Και γράφω στα τετράδια μου μόνο αυτό "Α γ ά π η". Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Είχα κατέβει/ μ'ένα κρίνο στο χέρι μου να ημερώσω τα κύματα./ Τώρα γυρίζω πίσω τρομαμαγμένος. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Μπουμπούνιζαν και σειόνταν/ τα νερά. Οι πέτρες . Οι άνεμοι. Τα μνήματα. Οι ψυχές μας. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Με τη σιωπή της θάλασσας θα λάβεις τη λύπη./ Σου στέλνω αυτό το αιώνιο μου "μη με λησμόνει", είναι ένα φως διπλωμένο ανάμεσα σ'ένα μικρό συννεφάκι. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρδαμύλη

Μες στη σιωπή το θαλασσί φλοίβισμα του αίματος μου,/ανάδινε τον ήχο τ'αδραχτιού της μητέρας μου/ που ύφαινε των σταχυών το πράσινο και το λευκό μαλλί τ'αυγερινού. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Παλ. Καρδαμύλη - Άγ Σπυρίδων

Για σένα υπάρχω μονάχα, Κύριε μου και Αδελφέ μου,/ που λειτουργείς οργώνοντας τη γης μέσα στου σύμπαντος την απαράμιλλη εκκλησιά,/ τη στολισμένη με παντός είδους αστερισμούς, με παντός είδους χρώματα,/ που τη διασχίζουν και την περικυκλώνουνε ποτάμια άγραφης γοητείας,/ οι δυο παράδεισοι: της μέρας και της νύχτας. Νικηφόρος Βρεττάκος.


 Ο Ταύγετος από Πετροβούνι Καρδαμύλης
Στούπα




Στούπα

Γιατί είναι αγάπη το νερό κ'η μέρα με τον ήλιο της./ Γιατί είναι αγάπη το βουνό κ'η νύχτα με τ'αστέρια της./ Γιατί είναι η θάλασσα. Και το ματάκι του πουλιού ακόμα. Κ'οι μικρές σπίθες/ που βγαίνουν απ' την καπνοδόχο του σπιτιού,είναι αγάπη. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Κάμπος

Κύριος μου και αδρλφός μου: Αυτός που χτίζει. Αυτός που οργώνει.Αυτός που τείνει/ να συσκοτίσει τους πλανήτες και δικούς να εντοιχίσει αστέρες και να βάλει/ χρώματα της προτίμησης του στις αυλαίες που ανοίγουν και κλείνουν/ το αβυσσαλέο πανόραμα της μέρας. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Κάμπος

Κύριος μου και αδελφός μου: Αυτός που σπέρνει. Αυτός που υψώνει/ τα στάχυα στην αγκάλη του γελώντας. Που βυθίζοντας/στο διάστημα τις φλόγινες κεραίες του, αιχμαλωτίζει/ τα μυστικά ποτάμια και τα οδηγεί από το άπειρο κάτω στη γη,όπως ένας/ μουντζουρωμένος άφτερος άγγελος που κρατεί στα χέρια του/τα χρυσά ηνία των αστέρων. Νικηφόρος Βρεττάκος





Οροβά Αβίας

Πάνω έστεκε η κορφή ενός όρους. (Δε θυμάμαι/ αν ήταν πάνω στον Ταϋγετο ή στο όρος των ελαιών. Νικηφόρος Βρεττάκος


Το κάστρο τησ Ζαρνάτας στο Σταυροπήγιο (Βαρούσια)

Προσευχή, στην κορφή των κορφών,/ ενώ φλοισβίζει μουσική το στερέωμα.   Νικηφόρος Βρεττάκος


Προσήλιο (Λιασίνοβα)
...Όπως πάντα/ πεζοπορώντας για τη γη του ήλιου,σε χαιρετώ/ με το φτερό της λύπης μου. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Tσέρια


 Τσέρια, Αγία Σοφία



Παντοδύναμοι στρόβιλοι/ περιδίνιζαν ως και τους λόφους που πάνω τους/ τ' ανθρώπινα πλάσματα πάλευαν όρθια/ και κάθε που άστραφτε, ξάφνου διακρίνονταν,/ για λίγο και πριν ξαναγίνει σκοτάδι,/ να λάμπουν σαν θείοι άγνωστοι γίγαντες.  Νικηφόρος  Βρεττάκος.



 Τσέρια και στο βάθος  Προσήλιο





 /Τσέρια


Το νερό ο αέρας/ και το σκότος υφάνθηκαν κ' είχε γίνει/ ένα χάος όμορφο ο θόλος. Γιόμισε κόκκινες/ μαύρες και κίτρινες τρύπες, που μοιάζαν/ με μήτρες απ' όπου έβγαιναν θύελλες/ κ' έπλεαν σαν δράκοντες μες στον ορίζιντα.  Νικηφόρος Βρεττάκος.



 '''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''Ρίγλια , Ελαιοχώρι (Ίσνα)



 Ρίγκλια,Ελαιοχώρι (Ίσνα)




Πύργος




Τη βροχές καταρράκτης! / Τι αστραπές που τις άκρες των μαλλιών/ προσανάβανε του αποστάτη! Αλλά εκείνα/ λαμπάδιαζαν, έλαμπαν, δίχως να καίγονται.  Νικηφόρος  Βροττάκος





Κοτρώνι




Χαραυγή



Όταν πέφτει ένα φύλλο, μένει το δέντρο./ Όταν φεύγει μια μέρα, μένει ο χρόνος./ Κι όταν μεσα στην πάλη χάνει κανείς/ ένα παιχνίδι, μένει η πάλη.  Νικηφόρος Βρεττάκος.




 

                                   
Νιοχώρι


   Ένας/ κόσμος χεριών υψωμένων στο βάθος/ σχηματίζουν έναν όμορφο κρόκο φωτός.  Νικηφόρος Βρεττακος                                                                                                                                                                       



Νιοχώρι



Ώστε τόσο πολύ τους αρέσει ο πόνος,/και τους θέλγει ο θάνατος,που ενώ είδαν / απάνω τον ήλιο και κάτω τα λουλούδια/ της γης, προτίμησαν τον πόλεμο; Νικηφόρος Βρεττάκος








Νιοχώρι



 Πάνω σ' αυτή την πανσπερμία των φορτισμένων/ με φως ουράνιων μορφών (πλήθος ζωάκια, έντομα,/ λουλούδια με ακαθόριστα, σεμνά ή έντονα / χρώματα, δέντρα που σχεδόν λάμπουν)/ ειναι που μπερδεύται το μυαλό μου.  Νικηφόρος Βρεττάκος





Νιοχώρι



Νιοχώρι



Κ έτσι έγιναν τρια στη γης τα όρια σου: το ένα οι αχτές, τα νησιά και τα όρη σου, το άλλο ο βυθός, το φως σου το τρίτο , δίχως όρια όριο.  Νικηφόρος Βρεττάκος.






Νιοχώρι







Νιοχώρι



Πέτρινο ανάγλυφο του θεού ζωντανή παρουσία. Νικηφόρος  Βρεττάκος.


 Νιοχώρι



 Προάστειο




Ο τζίτζικας πάνω/ στο πεύκο σταμάτησε. Πέρα στη δύση,/ πέφτοντας κάθετα,/ μοιάζαν οι αχτίδες/ σαν ίχνη που αφήσαν τα φτερά των αγγέλων/ μες στον ορίζοντα. Νικηφόρος  Βρεττάκος.




 Προάστειο




Προάστειο


 Μια κίνηση, μι' άμπωτη/ ζαφειριών,μια παλίρροια προαιώνιων τριαντάφυλλων/ η μουσική, μια αδιάκοπη ανάταση/ δασών από απίθανες αποχρώσεις. Νικηφόρος Βρεττάκος.




Προάστειο

 " Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα " είπες. " Τίποτα,/ είναι τρύπια τα χέρια μου " / ενώ/ τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες. Νικηφόρος Βρεττάκος.




 Προάστειο






 Προάστειο

Μέσα στο ημίφως σηκώνονται αυλαίες. Νικηφόρος Βρεττάκος.


 
 Προάστειο



Μπορείς να βροντάς/ λοιπόν το ποτάμι σου, καρδιά μου, μπορείς,/ όσο που ο Κύριος να κυλήσει ένα βράχο,/ να σου φράξει το στόμα που αναβρύζει απ' την άβυσσο/ αίμα και λάμψη./ Παρ'όλο/  που ακόμη και τότε, καρδιά μου,/ σα να κάνεις σεισμό, θα σειέται κάθε άνοιξη πάνω σου ο βράχος του. Νικηφόρος Βρεττάκος.






Προάστειο

Στα μάτια σου/νομίζω πως βλέπω τη σοφά σταθμισμένη/πράξη του σύμπαντος σ' όλη τη δόξα της/ κι' από τόσο κοντά - όπως βλέπει κανείς/ έναν κήπο απ' το φράχτη του.  Νικηφόρος Βρεττάκος.



Προάστειο

Προάστειο

Όλα υπάρχουνε μέσα μου, χωρούν σε μια πόρτα,/ χωρούν να καθήσουν στην καρέκλα που κάθομαι/ -αμίλητος όπως της νύχτας το φως-/ στο κρεβάτι σου δίπλα.  Νικηφόρος Βρεττάκος.



Προάστειο




Ζαχαριάς

Είναι ο δρόμος στενός, δεν χωρώ να περάσω,/ τρικλίζω απ' το βάρος. Πάνω στον ώμο μεταφέρω ένα άσπρο/ άνθος στον άνθρωπο. Νικηφόρος  Βρεττάκος.





Εξωχώρι
Εξωχώρι

Μελετώ να σε φέρω ως την άκρη της γης./ Ως τον κόκκινο βράχο που πέφτει στην άβυσσο/ Εκεί πέρα θα στήσω ένα φάρο το χέρι σου./ Να φωτάει περιστρέφοντας τη νύχτα τα πέντε/ πράσινα φώτα του, ενώ, στην απέναντι όχθη ακριβώς-στην όχθη του σύνπαντος,/ θα κάθεται ο Κύριος να βλέπει το θαύμα του.  Νικηφόρος  Βρεττάκος.




 Εξωχώρι, πύργος Κιτρινιάρη



Ψηφιδωτό σε καινούργια κατοικία του Εξωχωρίου

Στο βουνό εγώ μένω. περιμένω το λύκο/ να του δώσω να πιεί στη γουβίτσα της χούφτας μου./ Πιο πολύ απ' το νερό και το γάλα, του αρέσουν / δυο στιγμούλες χαμόγελο. Δεν στο είπα αλήθει: Τα δέντρα ειν' αδέρφια μου. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Εξωχώρι

 Εξωχώρι

Μάτια αμπελιών, μάτια πουλιών, εκατομύρια/ μαργαριτάρια διπλωμένα γύρω απ' τη φωνή μου/ δέονται υπερ της σωτηρίας. Σας παρακαλούμε:/ Αφήστε μας τα πράγματα. μη μας τα καίτε./ Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τ' άνθη τους.Νικηφόρος Βρεττάκος


Εξωχώρι





 Εξωχώρι

Όπου νάναι θα ξεντυθεί η νύφη/ που υπηρέτησε τον κύριο Πόνο εξήντα χρόνια,/απ' όταν, δεκαοχτώ χρονών, μες στις πορτοκαλιές/ το γάμο ονειρευόταν ακούωντας καλπασμό/ κόκκινου αλόγου νάρχεται. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Εξωχώρι


Εξωχώρι

Γιατί είχεν αποκόψει/ ο ήλιος τις σκιές των δέντρων κ' είχε γίνει/ η πέτρα φως, ο αγέρας φως, ο χρόνος φως. Νικηφόρος Βρεττάκος.



 Καρυοβούνι


Καρυοβούνι

Γιατί πάνω στο στήθος σου είχες βάλει το κλωνάρι της λυγαριάς που σπίθιζε. Νικηφόρος Βρεττάκος.



Καρυοβούνι



Καρυοβούνι

Κοιτώντας γύρω σου άλαλη, με ρώτησες αν έχει σύνορα ο κόσμος, η ομορφιά, η αγάπη,/ κ' εγώ σου αρνήθηκα γιατί όλα μούγνεφαν όχι. Νικηφόρος Βρεττάκος.